استاد

نه! وصل ممکن نیست... همیشه فاصله ای هست اگرچه منحنی آب، بالش خوبی ست برای خواب دل آویز و ترد نیلوفر، همیشه فاصله ای هست دچار باید بود و گرنه، زمزمه ی حیرت میان دو حرف حرام خواهد شد و عشق سفر به روشنی اهتزاز خلوت اشیاست ...و عشق صدای فاصله هاست صدای فاصله هایی که غرق ابهامند نه!! صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند و با شنیدن یک هیچ، می شوند کدر... همیشه عاشق تنهاست!... در بخشی از داستان میخوانیم: مریم : به خدا دیگه خسته شدم شقایق، رسیدم به پوچی ،هیچ هدفی تو زندگیم ندارم شقایق : چی دارم می شنوم ؟ تو همون مریمی ؟ مریمی که تا 20 سال بعدش رو هم برنامه ریزی کرده بود ؟ دختر اگه تو برسی به پوچی بقیه چی کار باید بکنن ؟ هیچ می دونی اگه بچه ها بفهمن که خرخون کلاسشون دیگه انگیزه نداره چی کار می کنن ؟ کی بود که بقیه رو تشویق می کرد ؟ کی بود که همه رو با انگیزه کرد ؟ مریم تو چت شده ؟ خانم معدنی : خانم ها بلند تر بگین ما هم بفهمیم شقایق : چیزی نبود خانم، شما خیلی خودتون رو نگران نکنین، داشتم از مریم اشکال می پرسیدم خانم معدنی : آخه من چند دفعه باید به شماها بگم از من بپرسین، اگه از دوستتون بپرسین ممکنه اشتباه بهتون بگه و اون وقته که دیگه مطلب اشتباه میره تو ذهنتون شقایق زیر لب غرغری کرد و گفت : همچین خودش رو تحویل می گیره فکر می کنه آمریکاییه و همه چی رو بلده، به خدا من و تو بیشتر از این حالیمون میشه مریم خانم معدنی : باز که دارین حرف می زنین مریم : ببخشید خانم، دیگه چیزی نمیگیم ...