شاید همه ی ما از درون حس غربت و تنهایی می کنیم اما کسی حواسش به ما نیست..
گاهی اوقات دلمان میگیرد از آدمای اطرافمان..از آدما هایی که دو رو هستن،
گاهی اوقات کسانی مثل دوست، رفیق، و یا حتی خانواده به ما ضربه می زنند.. ولی ما همچو کوهی پشتشان میممانیم چون دوستشان داریم.!
مهم نیست طرف چه کسی باشد، و یا چه انسانی باشد،
مهم این است که همیشه پشتمان باشد، و از مان دفاع کند..
و دوستمان بدارد..
اما کسانی هستند.. که تو زندگیمان حضور دارند.. ولی همیشه تحقیرمان میکنند.. و آزارمان میدهند.. و ما همیشه خود ، خودمان را مقصر میدانیم و حس اضافه بودن به ما دست میدهد..
شاید تنها زندگی کردن.. حس خوبی باشد..!