شاید ما همه‌ی احساسات خود را دوست داشته باشیم اما اندوه، باشکوه ترین حسی است که می توانیم تجربه اش کنیم. اگر چه تحمل اندوه برایمان سخت، اما پاداش این استقامت، رضایت از خودمان است. به خاطر این که به هر نحوی با درد ها و غصه های خویش، جنگیده و در برابرشان سر خم نکرده ایم.
با این حال سخن گفتن از درد کار آسانی نیست. سینه چاق کردن برای به زبان آوردن واژه ها و دم بر آوردن از اندوه، همیشه به معنای درک کردن آن درد و یا حتی درک شدن ما نخواهد بود. اندوه را باید با گوشت و استخوان درک کرد و دانست که با حرف زدن از آن، ممکن است ارزش صبر و تحملمان پایین بیاید.
در «نظام غم»، اندوه را در نظم غزل آوردم و از آن حرف خواهم زد. امیدوارم اشعارم روشنی بخش روزهایتان باشد و با این چند غزل، ارزش اندوه را پایین نیاورده باشم.
